یاد خدا به عنوان روح وهدف عبادت

ذکر خدا ویاد خدا که هدف عبادت است،دل راجلا می دهد وصفا می بخشد وآنرا آماده تجلیات الهی قرار می دهد.امام علی علیه السلام درباره یاد حق که روح عبادت است چنین می فرماید«ان الله سبحانه تعالی جعل الذکر جلاء للقلوب ،تسمع به بعد الوقره وتبصر به بعد العشوه وتنتاد به بعد المعانده وما برح لله _عزت آلاوه_فی البرهه ....(خطبه 222):خداوند یاد خود را صیقل دلها قرار داده است ، دلها بدین وسیله از پس کری،شنوا واز پس نابینایی واز پس سرکشی وعناد،رام می گردند ، همواره چنین بوده وهست که خداوند متعال در هر برهه از زمان  ودر زمانهایی که پیامبری در میان مردم نبوده است بندگانی داشته ودارد که در سر ضمیر آنها راز می گوید واز راه عقلهایشان با آنان تکلم می کند .در این کلمات خاصیت عجیب وتأثیر شگرف یاد حق در دلها بیان شده است تاجایی که دل قابل الهام گیری ومکالمه با خدا می گردد.

در همین خطبه حالات ومقامات وکرامتهایی که برای اهل معنی در پرتو عبادت رخ می دهد توضیح داده شده است ، از آن جمله می فرماید:«قد حفت بهم الملاۀکه وهم السکینه وفتحت لهم ابواب السماء واعدت لهم مقاعد الکرامات فی ...» فرشتگان آنان را در میان گرفته اند ، آرامش برایشان فرود آمده است ،درهای ملکوت بر روی آنها گشوده شده است ، جایگاه الطاف بی پایان الهی برایشان آماده گشته است ،خداوند متعال مقام ودرجه آنان را که بوسیله بندگی به دست آورده اند دیده وعملشان را پسندیده ومقامشان را ستوده است .

آنگاه که خداوند را می خوانند بوی مغفرت وگذشت الهی را استشمام وپس رفتن پرده های تاریک گناه را احساس می کنند یاد خدا مایه حیات قلب است ،مایه روشنایی دل است ، مایه آرامش روح است ، موجب صفا ورقت وخشوع وبهجت ضمیر آدمی است ، وباعث بیداری وآگاهی وهوشیاری انسان است .

یاد خدا باعث خود یابی

در عبادت ویاد خداست که انسان ،خود را پیدا می کند ،خود را واقعا باز می یابد.بنابراین یکی از شرایط باز یافتن خود ، شناختن وباز یافتن علت و خالق وموجد خود است .یعنی محال است که انسان بتواند خود را جدا از علت وآفریننده خود به درستی درک کند وبشناسد. علت واقعی هر موجود مقدم بروجود او است از خودش به خودش نزدیکتر است.«ونحن اقرب الیه من حبل الورید »وما از رشته رگها به او نزدیکتریم سوره ق آیه 16«واغلمو ان الله یحول بین المرءوقلبه» وبدانید که خدا میان انسان ودل او حایل می گردد.سوره انفال آیه 24 نکته بسیار جالبی که از تعبیرات قرآن کریم استفاده می شود این است که انسان آگاه خود را دارد واز دست نداده که خدارا داشته باشد.

آنگاه خود را به یاد دارد وفراموش نکرده که از خدا غافل نباشد وخدا را فراموش نکند .خدا را فراموش کردن ملازم است با خود فراموشی .«ولا تکونوا کالذین نسوا الله فانسیهم» ومانند کسانی نباشید که خدا را فراموش کردند پس خدا هم خودشان را از یادشان برد سوره حشر آیه19. از اینجا معلوم می شود که چرا یاد خدا مایه حیات قلب است ، مایه روشنایی دل است ، مایه آرامش روح است ،باعث بیداری وآگاهی وهوشیاری انسان است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: